[Please scroll down for English.]
De soevereiniteit serie
Notitie 3: ruimte om trauma op haar diepste lagen op te ruimen
Beweging of verandering komt wanneer je jouw heelheid ziet en aanvaardt. Er is een absolute realiteit. Anaïs Nin zei: ‘We zien de dingen niet zoals ze zijn, we zien ze zoals wij zijn.’ In soeverein zijn is alles in en om je heen zichtbaar voor wat het is. Mijn ervaring is dat de volgorde is eerst je heelheid zien en dat daarna pas in het licht komt wat diep in je ligt of (nog) onbewust is. Je diepste intenties, aannames, patronen, conditioneringen, de lagen of filters die over je innerlijke bron, kracht en waarheid liggen, hoe en waar (ook intergenerationeel) ze jouw keuzes en gedrag beïnvloeden, waarvoor je ze ooit onbewust hebt gekozen, toegelaten of dacht nodig te hebben om te overleven. Waarom is dat? Jij bent de veiligheid die je nodig hebt om te zien. Ware veiligheid kan alleen vanuit jezelf komen. Ze ligt in acceptatie en verantwoordelijkheid voor jezelf en jouw leven nemen. Je hebt er niemand anders of iets buiten jou voor nodig.
Reken er niet op dat het in één moment gefikst is. Het is steeds opnieuw, weer of meer zakken in aanvaarding en eigen verantwoordelijkheid, terugkeren naar je innerlijke bron. Het komt over tijd, in stukjes en soms met enorme brokken en doorbraken tegelijk als alles verwoestende tsunami’s. Het kost bewuste inzet, vastberadenheid, overgave, discipline, aandacht, focus, geduld, compassie en zelfliefde. Sommige patronen en conditioneringen verdwenen bij mij haast als poef!, andere lijken hardnekkiger of steeds terug te komen. Ik vergeet inzichten, zie ze dan weer, wordt er aan herinnerd, vergeet ze nog 1000 maal, zie ze vanuit nieuwe of totaal tegenstrijdig perspectieven, herhaal ze nogmaals in een andere fase van mijn leven. De uitdagingen die bij mij volgden na het zien van mijn heelheid bleken indicaties dat ik uitstekend instaat ben om mijzelf en de verantwoordelijkheid voor mijn leven te dragen. Ze gingen niet over dat ik verkeerde keuzes maakte, het nog steeds niet snapte of niet goed of voldoende deed. Een aantal jaar geleden startte ik met de Buteyko Methode (info te vinden op learnbuteykoonline.org). Een methode waarbij je je reptielenbrein traint om op een andere wijze te ademen om daarmee een proces van genezing aan te zetten vanuit jouw zelfhelend vermogen. Wat niemand je kan vertellen of op voorbereiden is wat je tegen gaat komen tijdens het proces. Het universum, de natuur, jouw eigen lichaam kiest zelf wat er naar boven mag komen, wat aangegaan gaat worden. Je hebt geen controle in de zin van volgorde, wanneer en welke dingen er geheeld worden, omdat het gaat om zaken in diepere lagen die je niet eerder bewust of nauwelijks bewust bent geweest.
Hoe kan zo’n proces, zo’n keuze voor soevereiniteit en heelheid dan positief zijn, iets dat je wilt en bewust uitnodigt? Omdat je daarmee niet meer afhankelijk bent van iets of iemand om je vrij en gelukkig te voelen, het leven te creëren dat jou past. Omdat je daarmee instaat bent ware connectie en intimiteit aan te gaan en ervaren, een van onze diepste wensen en verlangens. Omdat je daarmee bestand bent tegen bagger, onzin, dwang en manipulatie, want trauma wordt bewust gecreëerd en ingezet om ons in angst en afhankelijk te houden en weg van onze absolute waarheid: de ongelooflijke kracht van onze absolute unieke magische innerlijke bron. Je gemaakt om te leven, geen twijfel over mogelijk. Moeilijke tijden en uitdagingen blijven komen en pittig, heftig, pijnlijk of klote voelen. Ik heb er in ieder geval nooit zin in, voel me er nooit klaar voor, al weet ik dat ze een onderdeel zijn van de processen die ik kies, beslissingen die ik neem en intenties die ik uitzet. Ik hoorde Isa Kriens vandaag in haar Insta-stories delen dat ze dacht dat ze al ver was met verwerking en zelfontwikkeling, en dat ze er achterkomt dat er nog grote gaten van pijn en verdriet zijn. Ik heb een zelfde soort ervaring. Ik kwam er in ‘thriving’ en soeverein zijn achter dat het daadwerkelijke aankijken en opruimen dan pas begint. Dat zelfliefde een praktisch doen is.
Dinsdagavond ging ik naar bed met het besef dat wanneer ik mij committeer aan iets dat daarmee alles dat ik vervolgens doe, of liever gezegd via en door mij komt, afstemt op datgene wat ik kies te creëren. Toen droomde ik dat ik sleutels kreeg omdat ik iets uit de camper van een bekende wilde halen. De camper stond op een lager gelegen ontgonnen stuk terrein, rul zand waar ik overheen liep met open schoenen met klein hakje. Het was er donker en voelde naargeestig daar als vreemde en buitenstaander te zijn. Bij het wakker worden de volgende ochtend zocht ik de droombetekenis van camper op en kreeg allerlei doem voorgespiegeld met daarin genoeg zaken die plausibel leken en haakte aan dingen die ik al op zeer kritische wijze over mijzelf denk. Ik weet inmiddels dat mijn onderbewuste nooit op een bestraffende en vermanende manier met mij communiceert. Ik koos de techniek om in de droom terug te stappen en het terrein waar de camper op stond, te laten spreken, vragen wat die mij kwam zeggen. Er volgde meer doem over wat ik werkelijk zou manifesteren met alles dat ik momenteel kies en doe. Langzaam drong het door. Ik schat mijzelf vaak niet op waarde, vind dat ik hier niet mag zijn, maak mijzelf klein. Daarmee zie ik alles dat ik doe en manifesteer als waardeloze rotzooi. Het zijn alleen de lagen die ik over de realiteit leg dat het er als een donker ontgonnen terrein uitziet dat niet eens als van mij voelt en waar niets uit kan voortkomen of verder groeien. Het komt uit mij alleen dat ik het zo waarneem en kies mijzelf daarmee nog verder naar beneden haal. Ik zie helemaal niet wat de dingen die ik creëer werkelijk zijn. Ik zie zoals ik ben, wat er in mij is. De droom liet mij hierna nog meer zien.
—
Ik wens dat de soevereiniteit serie bij je resoneert of inspireert.
Tot volgende week!
Blessings,
Merel
The Sovereignty Series
Note 3: space to clear trauma at her deepest levels
Movement or change comes when you can see and acknowledge your wholeness. There is an absolute reality. Anaïs Nin said: ‘We do not see things for what they are, we see them for who we are.’ In being sovereign everything in and around you s visible for what it is. It is my experience that first comes seeing your wholeness and then what lies deep within your or has been unaware is brought to light. Your deepest intentions, assumptions, patterns, conditioning, layers or filters which lay over your inner source, strength and truth, how and where (also inter-generational) they influence your choices and behavior, why you choose them unaware, allowed or thought you needed them to survive. Why is that? You are the safety you need to be able to see. True safety can only come from within. She lies in acceptance and taking accountability for yourself and your life. You do not need anyone for that.
Do not count on it being fixed in one moment. It is settling in acceptance and accountability more or over and over, returning to your inner source. It comes with time, in pieces and sometimes with chucks and breakthroughs like all destroying tsunamis. It costs deliberate commitment, determination, surrender, discipline, attention, focus, patience, compassion and selflove. Some patterns and conditionings left like poof! for me, others do not seem to butch an inch or keep coming back. I forget insights, see them again, are reminded of them, forget them another 1000 times, see them from new or total opposite perspectives, repeat them in another phase of my life. The challenges that followed for me after seeing my wholeness turned out to be indicators that I am perfectly capable of being accountable for myself and my life. They were not about me making wrong choices, still not getting it or not doing enough. A few years ago I started with the Buteyko Method (info at learnbuteykoonline.org). A method by which you retrain your reptilian brain to breathe differently to trigger your self-healing capacity to set off a healing process. What no one can tell or prepare you for is what you will encounter during the process. Universe, Nature, your own body decides itself what can come up, what is going to be healed. You have no control in the sense of the order, when and which parts need healing, because it concerns parts in deeper layers that you have not been or only slightly aware of.
How can a process like that, a choice for sovereignty and wholeness be positive, something you want and consciously choose? Because being sovereign and acting authentically keeps you from being dependent on something or something to feel free and happy, creating the life that suites you. Because you will be able to truly connect and have intimacy, one of our deepest wishes. Because you will be resistant to crap, BS, force and manipulation, because trauma is deliberately created and used to keep us in fear and dependent and away from our absolute truth: the incredible strength of our absolute unique and magical inner source. You are made to live, no doubt. Tough times and challenges will appear, and feel rough, painful or suck. I for one never feel like experiencing them, never feel ready, even though they are part of the processes I choose, decisions I make and intentions I set out. Today I heard Isa Kriens (former Dutch lawyer, now human) in her Insta-stories share that she thought she had made strides with healing and self development, and that she had to realize that there are huge gaps of pain and grief. I have a similar experience. In thriving and being sovereign I came to realize that true addressing and cleaning only starts then, that self love is a practical action.
Tuesday night I went to bed with the insight that when I commit to something that going forward doing or rather what comes through me, is being aligned with what I choose to create. Then I dreamed I got handed keys because I need to get something form a friend’s van. The van was parked on a rough piece of terrain that was on a lower level. I walked over loose sand with open shoes with a small heel. It was dark and felt gloomy being there as a stranger and outsider. When I woke the next morning I looked up the dream symbolism of a van and got all sorts of doom with plausible elements that hooked to things in me and the critical way I look at myself. I am already conscious that my unconscious does not communicate with me in a punitive manner. I choose the technique to return in a dream and let the terrain on which the van was parked, speak and ask what it wanted to relay. More doom came about what I was really manifesting with my current choices and actions. Slowly it dawned on me. I usually undervalue myself, believe I am not allowed to be here, dim my light. Through that lens I view what I do and manifest as rubbish. They are only layers I put over reality which it appear as dark rough terrain that does not even feel like mine, and from which nothing could come or grow. It only comes from me that I view it that way and choose to degrade myself with even further. I do not see the things I create for what they are in reality. I see them as I am, what is in me. After this the dream showed me much more.
—
I hope you are enjoying the series or find them inspiring.
See you next week!