[Please scroll down for English.]
De soevereiniteit serie
Notitie 2: goed of slecht of fout bestaan niet + BS zien voor wat het is
Wat als ik er van uit ga dat ik al vervuld en tevreden ben met wie ik ben, hetgeen ik doe, de ervaringen die mijn leven zijn? Wat als goed of slecht of fout alleen een onzinnig constructie is dat mij gevangen houdt in cirkels die nergens toe leiden? Wat als ik hier en nu alleen één keuze, één volgende stap maak en mijzelf ontsla van ‘moeten weten’ en ‘alles in een stijgende lijn zou moeten gaan’? Wat als ik ‘moeten’ laat? Wat als al dat continue streven naar iets – ja wat? – iets dat steeds niet bereikt wordt, de bedoeling is? Wat als dat komt doordat we tegenover elkaar gezet en aangemoedigd worden in vergelijking met de ander altijd minder te lijken? Wat als ik al vervuld en tevreden ben? Dan smelten de gevoelens van eindeloze ongrijpbaarheid van ergens nog niet voldoende zijn of doen. Dan maak ik nergens verkeerde keuzes. Dan kan ik bewegen op wat wil ontstaan. Dan dein ik op mogen zijn en alles dat al groeit. Dan liggen de antwoorden in wat er al is. Niet in wat er niet klopt, wat ik nog niet weet, want waar niks is groeit ook niets. Dan hoef ik nergens te zoeken.
Dit is ongeveer waar ik vanochtend mee opstond. Ik koos te bevragen wat bijna iedere ochtend in mij aanwezig lijkt: het welbekende gevoel van me er toe moeten zetten. Een idee dat ik niet het leven leid dat ik zou willen en dat dat komt omdat ik iets nalaat, te lui zou zijn, iets mis is aan mij. Ik krijg steeds een kans om achter, onder, op dingen te duiken en ontrafelen wat in mij waar en niet waar is, dat nooit van mij is geweest, wat van anderen was, wat ik persoonlijk heb gemaakt. Gisteravond ging ik te laat slapen, iets dat direct effect heeft op mijn mentale gezondheid. Ik sprak hardop uit dat ik wilde rusten en de volgende dag bewust wilde zijn om niet verder weg te zakken.
Vorige week nam ik mijzelf naar de film ‘Good luck to you, Leo Grande’ met Emma Thompson. Een heerlijk verhaal over een vrouw op leeftijd die eindelijk eens goede seks wil na een huwelijk van ‘plichtplegingen’ en nooit een orgasme te hebben gehad. Veel waarachtige gesprekken over seks, ongemak en het leven. Best een verademing. En toch, en toch, en toch… Er waren momenten dat ik een soort van dissonant ervoer. Het is natuurlijk fictie. Ik heb het over momenten dat er een glimp van de sturing zichtbaar werd. Ik was, ben, was – zie, ik schommel nog – een groot liefhebber van films, vooral in de bioscoop. Zo’n zaal met groot scherm en dan in het donker in overgave meegevoerd worden in een verhaal. Ik heb vele prachtige momenten beleefd. Tegenwoordig kan ik er niet meer volledig in meegaan. Net als dat ik nauwelijks meer fictie lees. De magie is voorbij, gelukkig en pijnlijk.
De ballon is allang doorgeprikt. Zonder opsmuk neem ik dagelijks waar. Ik heb moeten wennen aan deze realiteit. Het dunne laag chroom (uit een nummer van Het Goede Doel, 1982) waar ik mij mee had vereenzelvigd, is opgelost. Ik ben bewust opnieuw bezig met begrippen als schoonheid, plezier en vrijheid. Er waren tijdens het losweken momenten dat ik het idee had in vrije val neer te storten, compleet niet meer weten en alleen voelen: ‘Wat nu? Hoe overleef ik dit? Waar vind ik grond?’ Zoals de weken dat ik in de zomer van 2018 meedeed aan de Instagram challenge ‘Me & White Supremacy’ van schrijfster Layla F. Saad. Of aan het begin van ‘de maatregelen’ in maart 2020 tijdens het bekijken van docu’s en onderzoeken over de financiële wereld, Gates, CIA-studies na WO II naar het breken van het menselijk brein, laboratoria en geldstromen, bredere agenda’s achter oorlogen, en medische uiteenzettingen. Lang geloofde ik dat wij in de zogenaamde ‘eerste wereld’ objectieve geschiedschrijving hadden, een ontwikkelde geëvolueerde maatschappij waren voorbij geweld en uitsluiting, dat we vrij waren.
Er zijn enkel keuzes, beslissingen, acties en gevolgen, wetende dat je gedragen wordt. Assepoester was mijn meeste favoriete sprookje. Ik smulde van de pracht en praal van Franse kerken en kastelen, en kunst. Jaren kon ik mijzelf verliezen in het bijhouden van de geportretteerde levens van beroemdheden. Ik vertelde dat laatste ooit aan een minnaar, die vervolgens rustig opmerkte dat dat een traumarespons is. Gaan zitten met de waarom en gevoelens die er onder lagen, kun je je voorstellen als dingen die van een voetstuk neergehaald worden. Dat ik mijzelf verdoofde met van alles en daarmee mij weg hield van mijn innerlijke kracht, zegt niet dat ik gebroken was. De lengte in tijd zegt eerder iets over de ernst en de mate van wat ik nodig had om overeind te blijven. Eerder had ik het mogelijk niet heelhuids overleefd.
Blessings,
Merel
Energy & lifecyle support guide
(energie & levensloop ondersteunende gids)
NIEUW! De term die ik heb gecreëerd voor hetgeen ik doe.
Ik ben, creëer en bied Solid Ground. Wanneer jij mij uitnodigt focus, luister, observeer, ondersteun, reflecteer, onderzoek, aard en begeleid ik jou op tijdelijke basis in jouw proces met dat wat er in het moment voor jou nodig is. Mijn begeleiding kan zich richten op uitdagingen in je leven of op werkgebied, maar het kan ook zijn dat je ondersteuning kan gebruiken bij het maken van bijvoorbeeld jouw website. Het gaat voor mij om aanwezig zijn met jouw soevereine en autonome innerlijke kracht en de expressie daarvan.
Recent had ik zomaar een DM-conversatie met Emma Argent. Ik was Emma tegen gekomen toen ze zich nog presenteerde als business coach voor Projectors (Human Design). Nu deelde zij op haar Insta-stories haar ongemak met de term coach, waar ik mijn eigen geworstel ermee in herkende. Ik reageerde met waar het voor mij knelt. In het moment ontstond spontaan ruimte voor een ieder van ons om een nieuwe term te creëren, want wanneer je iets nieuws doet mag daar ook nieuwe taal voor komen. Dank je, Emma.
The Sovereignty Series
Note 2: There is no good or bad, right or wrong + seeing through BS
What if I decide that I am already fulfilled and content with who I am, the things I do, the experiences that make up my life? What if good or bad is only a useless construct that keeps me prisoner in circles which lead nowhere? What if here and now I only make one choice, take one step and discharge myself of ‘having to know’ and ‘everything having to go up in one continues line’? What if I let ‘must’ go? What if that continues reaching for something – yeah, what? – something that is never achieved, is purposely intended? What if it is a result of putting us up against eachother and encouraging us to compare bu which we always seem less? What if I am fulfilled and content? Than the feelings of endless elusiveness, not yet being or doing, would melt. Than I will not wrong choices. Than I can move with what will manifest. Than I float on being and everything that grows. Than the answers are in what already is. Not in what does not add up, what I do not know, because nothing grows where there is nothing. Than I do not have to search.
This is more or less what I woke up with. I choose to question what seems to be present in me almost every morning: the familiar feeling of having to apply myself. The idea that I am not living the life I would want to and that that is because I am not doing something, am too lazy, that there is something wrong with me. I am given opportunities to dive under, behind, on things and unravel what is true or not in me, that which was never mine, what belonged to others, what I made personal. Yesterday evening I went to bed too late, something that immediately impacts my mental health. I voiced out loud that I wanted to rest and be conscious the next day that I would not slip further.
Last week I took myself out to see the movie ‘Good luck to you, Leo Grande’, staring Emma Thompson. An insightful story about a woman of age who wants good sex after a marriage of ‘duties’ and never having had an orgasm. Lost of honest conversation about sex, discomfort and life itself. Quite a relief. And yet, and yet, and yet… There were moments I experienced some kind of discrepancy. Of course it is fiction. I am talking about moments where there were glimpses of skillful steering. I was, am, was – see, I still waver – a great lover of movies, especially in movie theaters. A room with a huge screen and than to surrender in the dark to be led through a story. I have had many great moments. These days I can not go along anymore. Like I hardly read fiction anymore. The magic is gone, good thing and painful too.
The balloon has been punctured for awhile. Without frills I experience daily. I had to get used to this reality. The thin layer of veneer with which I had identified, has dissolved. I am deliberately putting thought into terms like beauty, pleasure and freedom. During the process of soaking off there were moments where I thought I was free falling and crashing, a complete not knowing and only feeling: ‘What now? How will I survive? Where do I find soil?’ Like the weeks in the summer of 2018 that I was participating in the Instagram challenge ‘Me & White Supremacy’ by author Layla F. Saad. Or at the start of ‘the measures’ in March 2020 while watching documentaries and researching the financial world, Gates, the CIA-studies after WO II on breaking the human mind, labs and cash flows, broader agendas behind wars, medical explanations. For the longest time I believed that we in the so-called first world had objective historiography, were a developed evolved society beyond violence and exclusion, that we were free.
There are only choices, decisions, actions and consequences, knowing you are supported. Cinderella was my favorite fairy tale. I let myself be floated with the dazzle of French churches and castles, by art. For years I lost myself in keeping up with the portrayed lives of celebrities. When I told the latter to a lover, he quietly remarked that that was a trauma response. Sitting with the why and feelings underneath can be compared to taking things of their pedestal. That I numbed myself with all sorts and thus kept myself from my inner strength, does not say that I was broken. The length of time rather suggests the depth and amount of what I needed to keep going. Any sooner I might not have come our of it in one piece.
Blessings,
Merel
Energy & lifecyle support guide
PRESENTING! Here is the new term I created for what it is I do.
I am, create and offer Solid Ground. When you invite me I focus, listen, observe, support, reflect, explore, ground and guide you on a temporary basis in your process with whatever is needed for you in that moment. My guidance can be aimed at life and/or work challenges you experience, but it can also be that you need support with creating for instance your web-presence. For me it is about being present with your sovereign and autonomous inner strength and its expression.
Recently I had a DM-conversation with Emma Argent. I came across Emma when she presented her work as business coach for Projectors (Human Design). Now she shared on her Insta-stories her discomfort with the term coach, in which I recognized my own struggles with it. I replied with my experiences. In the moment appeared space for each of us to create new words, because when you do something new you can create your own language for it. Thank you, Emma.