[Please scroll down for English.]
Lapsang Souchong of niet?
We draaien in cirkels. In elke opvolgende fase van het leven cirkelen we langs dezelfde thema’s, omdat niets bedoeld is om op te lossen. Leven-dood-leven, het vrouwelijke principe, steeds terug naar ons centrum, innerlijke bron van zijn en weten, waar alles al is wat het is. Vaak denken we dat we nu alles beter weten, alles in een rechtstreeks opgaande lijn ontwikkelt, aldoor progressie.
Vrouw+, ltbtqia2s+, 72 genderidentiteiten op de teller, sekse, meer kaders, regels en handhaving. Verwarrende emoties en gevoelens vliegen her en der rond, inclusief geschreeuw en verwijten over en weer en de behoefte jezelf boven een ander te willen stellen. Het lijkt haast dat je 20.000 labels nodig hebt om exact te duiden waar je past, vandaan komt en heen gaat. Wee gebeente als je er eentje bij jezelf of een ander niet juist identificeert. Dit is inclusie?
De eieren waar we op lopen hebben flinterdunne schalen. Iedereen moet leven, niets mag dood. We willen ‘slechte’ gevoelens en gedachten uitbannen, hangen er labels aan van ongewenstheid en kapselen ze in met positiviteit en maakbaarheid. Worden we bespeeld en waarom? Waarom blijven we volharden in anderen onze manier van leven opleggen met nog meer uitleg, regels en desnoods geweld? Waar zit de bedreiging in het horen van andere perspectieven en zienswijzen? Is dat omdat we het bijvoorbeeld lastig vinden ons eigen standpunten te bevragen? Kunnen we omgaan met kwetsbaarheid en niet weten, geen antwoorden hebben?
Met vaak struikelen en de gevolgen op mijn neus gedrukt krijgen, ben ik gaan zien dat zolang ik geen grenzen aangeef, ze niet bewaak en er geen gevolg aan geef, ik onderhevig ben aan willekeurig ieders interpretatie, projectie en manipulatie. Dat verandert mij in een soort niks waar niemand echt verbinding mee kan maken en ook ik het spoor bijster raak. Zodra ik mijn ruimte inneem verdwijnt de onduidelijkheid en kan ik relateren. Dat zegt niet dat ik voor eens en voor altijd eenduidig of makkelijk te vatten ben, of dat er nooit iets aan mij verandert, vanaf nu er geen evolutie of terugval plaatsvindt. Accepteren en zijn wie, wat en hoe je bent beweegt als een golvende beoefening die voortgaat langs afwisselend stilstand, expansie en samentrekking.
Ik drink het liefst Lapsang Souchong, een gerookte zwarte thee uit China. Zo’n dertig jaar al mijn nummer 1. Ik leerde het in mijn tienerjaren kennen toen mijn moeder voor Dille & Kamille ging werken. Tegenwoordig heeft het Franse merk Betjeman & Barton mijn voorkeur. Van ieder kopje word ik blij en bij de eerste slok verzucht ik: ‘Wat is dit toch lekker.’ Vraag mijn zoon maar. Volgens mijn design (Human Design) ben ik een ‘closed eater’, wat grofweg inhoudt dat ik weet wat wel of niet voor mij werkt. Eenmaal gevonden blijf ik bij mijn leest.
Zeg ik hiermee iets over andere theeën? Beledig ik telers uit andere landen of een ander merk? Sluit ik mensen buiten die kruidenthee of thee met fruitsmaak drinken? Hou ik niet van alle theeën? Mogen anderen alleen Lapsang Souchong drinken omdat ik het de beste thee vind? Ben ik afvallig of wispelturig als ik Earl Grey koop? Ben ik wel een echte theeleut wanneer ik buiten de deur een cortado drink? Is mijn Lapsang Souchong niet genoeg als ik soms verse gember toevoeg of honing? Zegt mijn keuze iets over jou?
Blessings,
Merel
Energy & Lifecycle Support Guide
connect@solidground-projects.nl
Lapsang Souchong or not?
We go around in circles. In every consecutive phase of life we circle the same themes, because nothing is meant to be solved. Life-death-life, the female principle, ever returning to our center, inner source of being and knowing, where everything is already what it is. We tend to think that we got it now, know everything better, that everything develops in a straight line upwards, always progression.
Woman+, ltbtqia2s+, 72 gender identities and counting, sex, more frames, rules and enforcement. Confusing emotions and feelings flying around, including yelling and reproaches back and forth, and the need to put oneself above another. It’s almost like you need 20.000 labels to pinpoint precisely where you fit, come from or are going. God forbid you misidentify one in yourself or some one else. This is inclusion?
The eggshells we walk on are paper thin. Everyone has to live, nothing can die. We want to ban ‘bad’ feelings and thoughts, assign them labels of undesirability, and encapsulate them with positivity and manufacturability. Are we being played and why? Why do we keep insisting on pushing our way of living onto others with more explaining, rules and even violence? Where lies the threat of hearing other perspectives and views? Is it because we find it hard to question our own believes? Can we deal with vulnerability and not knowing, not having answers?
With tripping over and having the consequences pushed in my face, I have come to see that as long as I refuse to set boundaries, do not protect them and enforce them, I will be susceptible to anyone’s interpretation, projection and manipulation. It makes me into a kind of nothing no one can really connect with and even I get lost in. When I claim my space the lack of clarity disappears and I can relate. That does not mean I am forever uniform or easy to grasp, that I will never change, henceforth no evolution or setback will take place. Accepting and being who, what and how you are is a waving practice that moves along standstill, expansion and contraction.
I love Lapsang Souchong, a roosted black tea from China. For about 30 years my number 1. I learned about its existence when my mother started working for Dille & Kamille (a Dutch retail concern). These days I prefer the French brand Betjeman & Barton. Every cup fillss me with joy and with each first sip I sigh: ‘That is soooo good.’ Ask my son. According to my design (Human Design) I am a ‘closed eater’, which roughly means I know what does and does not work for me. Once found I stick to it.
Does this say anything about any other tea? Do I offend manufacturers in other countries or other brands? Do I exclude people who drink herbal teas or ones with added flavors? Do I not like other kinds of tea? Can others only drink Lapsang Souchong because I believe it is the best tea? Am I unfaithful or fickle when I buy Earl Grey? Am I a true tea lover when I drink cortado when I am out and about? Is my Lapsang Souchong not enough when I add fresh ginger or honey? Is my choice a comment on you?