[Please scroll down for English.]
Tussen wens en stap
“Toch is het een kwestie van doen. Na al dat soebatten komt het moment tussen jou en die stap zetten. Daar hoef je geen moed voor te hebben of dapper voor te zijn. Denken dat er een moment zal komen dat je geen of minder angst zult voelen en dat je dan wel gaat, dan zul je het nooit doen.” Zoiets zei ik een paar maanden geleden toen we met z’n drietjes op de steiger van de Kralingse Plas stonden, trapje af het koude water in. Na een jaar iedere week in open water zwemmen is dit wat ik weet. Persoonlijk geef ik geen kik wanneer ik het water in ga. Ik weet toch dat ik ga. ‘s Ochtends nog in bed probeer ik excuses te verzinnen, zie ik op tegen de wind, de rit van metro en tram en de 10-15 minuten lopen voor ik er ben, de kou die ik zal voelen in de tram terug. Frisse tegenzin iedere keer weer.
Je kent die nachtelijke droom vast wel: dat je in een nieuwe baan start. Het pand en alle werkruimtes komen je vreemd voor en iedereen zit al achter hun laptopje druk te rammelen. Ze knikken je vriendelijk toe als je voorbij loopt. Je hebt je manager aan de lijn. Het lijkt dat er geen goede connectie is, want je hoort hem niet. Dus roep jij steeds: ‘Hallo?! Ik ben er hoor!’ Niks. Ineens hoor je zijn stem middenin een zin verder gaan. Tot je schaamte realiseer je je dat jij het volume uit had staan. Je kiest te doen alsof je al zijn instructies gehoord hebt. Je vraagt een collega waar het toilet is. Die wijst op de pot die middenin de ruimte staat en jij gaat er op.
Dat was wat ik vorige week ergens droomde. Het klassieke scenario dat je als de dood bent dat iemand er ooit achter zal komen dat je uit je nek zwets en helemaal niks weet van bijvoorbeeld hechtingen maken als chirurg of een noodlanding als piloot. Dat je je er doorheen hebt gebluft. Geen weg terug en dan zijn de rapen gaar: alle bagger zo in de openbaarheid. Ik golf regelmatig door gedeeltes van totaal niets begrijpen van het/mijn leven, van mens zijn, volwassen zijn en hoe je dat hoort te doen. Ik weet inmiddels dat dat nou eenmaal is hoe ik opereer: alles aldoor en altijd opnieuw bevragen, onderzoeken en zelf doormaken. Er komt met de jaren een kalme acceptatie over mij in het niet weten en hoe door die schijnbare leegte of chaos ruimte ontstaat. Bewegen met de cycli van het bestaan door al het reeds bekende van jouw leven, iedere golf net anders. In sefirot (sphere) 7 van Kabbalah Tree of Life genaamd Netzach (Splendor) is het in de repetitie, het kopiëren dat hier en daar een afwijking ontstaat. Mooi, toch?
Gedurende de weg van één stap per keer, is het zaak de magie te zien. Ik had steilste haar ooit en droomde van een grote bos krullen. Met de overgang kwamen de krullen. Blijkbaar lag het zo’n 50 jaar nog ergens in mijn DNA opgeslagen of zo. (Mijn zus kreeg krullen op haar 9de, 10de.) Na 35 jaar korte kapsels en een overtuiging dat ik nooit meer lang haar zou willen omdat het te zwaar zou zijn, en doordat ik in dat moment geen geld had om naar de kapper te gaan, liet ik mijn haar groeien. Nu is het langer dan het ooit in mijn vroege jeugd is geweest. Net zoals ik begon te zwemmen in het koude water buiten en het schrijven van mijn boek, had ik enkel een wens.
Er zijn dagen dat ik prachtige chaos wil zijn. Niet weten, klungelen, inconsequent zijn, frustratie, boosheid, opgeven, onwil om te veranderen en toch weer het aan gaan. Ik hoef niks te weten, enkel te accepteren dat ik niet alles weet. En dat lijkt voldoende voor vooruitgang. Wat voor mij werkt is mijn uitdagingen (leren) kennen, weten wat mijn triggers en aannames zijn en waar ik kies voor ontwijken en uitchecken. Daarvoor duik ik dagelijks in het diepe, over het algemeen doe ik dat alleen en stilte. Dat laatste – dat ik geen kabaal maak, niet zichtbaar wil zijn in mijn falen en ontwikkeling – kan een respons zijn op onverwerkt of oud zeer. Het kan ook dat ik die stilte blijf meenemen, ze past me wel. Ik ben immers nog steeds aan het leren meer en meer mijzelf te zijn, bij voorbaat dankbaar voor het avontuur en dat wat er al is.
Blessings,
Merel
---
Voor begeleiding van mij als Energy & Lifecycle Support Guide…
Om te doneren via jouw SOLID GROUND donatiekaart…
Voor deelname aan de workshopserie over het herkennen en ontwikkelen van jouw dromentaal…
Neem gerust met mij contact op, ook voor eventuele vragen, via:
connect@solidground-projects.nl
Between a wish and a step
“In the end it is a matter of doing. After all that going back and forth there comes the moment between you and taking that step. You do not need to have courage or be brave. Thinking that there will come a time that you will not or feel less fear and that being the moment you will go, you will never do it.” I said something like that a few months ago when the three of us stood on the jetty of the Kralingse Plas (a lake in Rotterdam), going down the ladder into the cold water. After one year of weekly swimming in open water, this is what I know. Personally I do not make any noise when I go in. I know I will do it regardless. In the morning still in bed I search for excuses, dread the wind, the ride on the tube and tram and the 10-15 minute walk before I get there, the cold I will feel on the way back. Fresh serving of dread every single time.
You probably know that nightly dream of starting in a job. The building and work spaces are unfamiliar to you and everyone is already hammering away at their laptops. They nod in a friendly manner as you walk by. You have the manager on the line. There must not be a good connection, because you do not hear him. You keep stating: “Hello?! I am here!” Nothing. Then you hear him talking mid sentence. To your utter dismay you were the one not having your sound on. You choose to pretend you have heard his instructions. You ask a colleague where the bathroom is. They point to the toilet bowl standing in the middle of the room and you go sit on it.
That was one of my dreams last week. The classic scenario of being totally petrified you will be found out for not knowing a damn thing about for instance making stitches as a surgeon or an emergency landing as a pilot. That up to now you bluffed your way through. No returning back and there you have it: all shit out in public. On a regular basis I wave through times of having absolutely no clue about (my) life, being human, grown up and how you are supposed to do that. By now I know that is how I operate: constantly and always scrutinizing everything, having to experience it all myself. With time a calm acceptance comes over me in the not knowing and how this seeming emptiness or chaos creates space. Moving with the cycles of life through the already familiar of your life, every wave slightly different. In sefirot (sphere) 7 of the Kabbalah Tree of Life called Netzach (Splendor) it is in the repetition, the copying that deviations may occur here and there. Beautiful, right?
Along the way of taking one step at a time, it is good to spot the magic. I had the straightest hair ever and dreamed of a big set of curls. The change, menopause brought those curls. Apparently it laid stored somewhere in my DNA for 50 years, or something. (My sister got curls when she turned 9-10.) 35 years of short hair styles and the assumption that I did not want long hair anymore because it was too heavy, and because at the time I did not have the money to go to a hairdresser, I let my hair grow out. Now it is longer than it ever has been in my early childhood. Like I started swimming in cold open water and writing my book, I only had a wish.
There are days I want to be beautiful chaos. Not knowing, fumbling about, beng inconsistent, frustration, being mad, giving up, unwilling to change, and then committing again. I do not have to know anything, only accept I do not know all there is to know. That seems to be enough for progress. What works for me is knowing (and learning) my challenges, what my triggers and assumptions are, and where I choose to hid and avoid. For that I dive in daily, usually by myself and in silence. The latter – not making any noise, rather not being visible in my failing and development – could be a response to unaddressed or old hurt. Than again I might keep that silence, she suits me too. After all I am still in the process of being more and more myself, grateful in advance for the adventure and what already is.
Blessings,
Merel
---