Wijze Vrouw / Wise Woman
Nieuwsbrief 11 / Newsletter 11
[Please scroll down for English.]
Wijze Vrouw
De wind waaide woest en met rukken rond de tipi. Binnen kon het open vuur alleen hoog vlammen of het rookte intens. Het sloeg dan op onze ogen en longen. We lieten een voorbije relatie in volledigheid aan ons passeren. Er werd aangeraakt, verteld en aanvaard voor wat het was geweest. Geen relatie verdwijnt, ze wijzigt enkel van vorm. Dit was het eerste deel van een ritueel dat ik recent begeleidde. Het bestond twee delen en was speciaal ontworpen voor iemand die – zoals ik in mijn vorige nieuwsbrief aanhaalde – de terugkeer naar hun innerlijke bron wilde bekrachtigen, zonder uitsluiting en in acceptatie van alles wat en wie diegene is. Voor het tweede deel schoven we dicht om het nu smeulende as. Daar was het warm en prettig. Met het vuur bedaarde ook de wind, het licht was zachter. We eerden de eigen wijze van liefhebben door ze uit te spreken in kwetsbare woorden en hadden gekozen voor een gelofte aan de innerlijke bron zodat het kan dienen als een anker om naar terug te keren in tijden dat we onszelf hebben te herinneren aan de heelheid en liefde die we ten diepste zijn. Ik sprak de woorden van een zuster-ritueel, dat ik geleerd heb in de vrouwencirkels van de Yoni Tempel: ‘Ik zie jou. Ik ken jou. Ik heb je lief.’ We verlieten de tipi anders dan bij binnenkomst.
Een ritueel of ceremonie maakt een afronding zichtbaar en is tegelijk een opening naar een volgend moment of fase. Er wordt getuigenis gegeven voor de ogen van anderen. Een specifiek moment in tijd, met duidelijke kaders, geleid door een oudste, een hoedster of hoeder. Het laat via geritualiseerde handelingen en/of woorden het individuele overstijgen en tevens diegene(n) bedden in het universele. Een ritueel herinnert dat ook jij deel bent van het leven zoals het in eeuwige cycli beweegt. Tegenwoordig onderwerpen we ons niet graag – vooral in westerse culturen – aan gemeenschap en haar normen en waarden, denken dat het ons beperkt of onze individualiteit aantast.
… niemand wist het toen ik klein was. Ze konden het ook niet weten, want ik had geen woorden om mijn gevoel of weten te beschrijven, laat staan er over te delen. Ik hoorde niemand er over praten, dus ik sprak ook niet. Ik kende of zag nergens zo iemand, had er nog nooit van gehoord.
‘Dat ben ik. Zij is ik en als ik.’ Vorig jaar werd ik geraakt tijdens de film ‘The Northman’. Iets uit een ander of vorig leven werd in het nu wakker alsof het nooit weg was geweest. Zo helder, zo duidelijk, geen ruimte voor twijfel. Mijn lichaam vertelde van het verleden dat in mij lag opgeslagen en was doorgegeven. Ik was niet voorbereid op het moment dat actrice Olwen Fouéré op het doek verscheen als de oudste en tovenares Áshildur Hofgythja. Een machtig en geëerde oudere vrouw met een prominente plek en autoritaire positie in haar gemeenschap naast de koning, vol wijsheid en kennis, in afstemming met haar voorouders en de natuur, waardig en dienend. Kijkend naar die tovenares voelde ik mijn lot en rol, zoals die van zovele vrouwen met en voor mij. Ooit waren er andere tijden voor ons vrouwen.
“Wijze Vrouw, mijn enige ambitie als kind. Ik onderdrukte het, vergat het zelfs compleet terwijl ik conformiteit probeerde te belichamen. Irriterend, iedereen voelde dat ik iets anders was dan wat ik presenteerde. Mid 40 sprak ik de woorden opnieuw tijdens een vrouwencirkel. Hier ben ik.”
Blessings,
Merel
Energy & Lifecycle Support Guide
connect@solidground-projects.nl
Wise Woman
The wind blew wild and jerked around the tipi. Inside the open fire could only blaze high or it smoked intense. It would hit our eyes and lungs. We reviewed a relationship in its entirety. It was touched upon, relayed and accepted for what it was. No relationship ends, it only changes its shape. This was the first part of a ritual I performed recently. It consisted of two parts and was designed especially for someone who – as I mentioned in the previous newsletter – wanted to acknowledge a return to their inner source, without exclusion and in acceptance of everything they are. For the second part we got close to the now smoldering ashes. There it was warm and pleasant. With the fire the wind also quieted down, the light was softer. We honored the personal way of loving by voicing it in vulnerable words and had chosen to make a vow to the inner source so that it can serve as an anchor in times when we need active reminding of the wholeness and love we are at our core. I spoke the words of a sister ritual I learned at the ‘Yoni Tempel’ women circles: I see you. I know you. I love you.’ We left the tipi different then when we entered.
A ritual or ceremony makes a completion visible and is at the same time an opening to a next moment or phase. A testimony is giving before others. A specific moment in time, with set boundaries, guided by an elder, a keeper. It transcends individuality through ritualized movements and/or words, and embeds the person or persons in the universal. A ritual reminds that you too are part of life as it moves in endless cycles. These days we do not like to submit ourselves – especially in Western cultures – to a community and her values, thinking it limits us or relinquishes our individuality.
… no one knew when I was little. They could not know, because I had no words to describe my feelings or knowing, let alone share it. I did not hear others talk about it, so I did not speak either. I knew no one or saw them anywhere, I had never heard of it.
‘That is me. She is me and like me.’ Last year while watching the movie ‘The Northman’ something struck me deeply. Something from another or previous life woke in the present as if it had never left. So clear, no room for doubt. My body told of a past that had been stored in me and passed on. I was not prepared for the moment actress Olwen Fouéré appeared on the screen as the elder and sorceress Áshildur Hofgythja. A powerful and revered older woman with a prominent place and position of authority in her community next to the king, full of wisdom and knowledge, in alignment with her ancestors and nature, worthy and serving. Looking at this sorceress I felt my destiny and role, like that of so many women before and with me. There used to be other times for us women.
“Wise Woman, my single ambition as a child. I suppressed it, even completely forgot about it as I tried to embody conformity. Rubbing the wrong way, all sensed I was something else than I portrayed. Mid 40-ties I spoke the words again in a women's circle. Here I am.”